Weer thuis

We gaan weer naar huis. De dag begint in navolging van de andere hier in VicFalls rustig, Lekker ontwaken, goede douche, rustig eten, rekeningen betalen. We hoeven pas om 10:30 in de truck te zitten. Tijd zat. Dat betalen van de rekening is nog wel even een dingetje. Men heeft hier het liefst cash, zoals eerder geschreven, de banken hebben bijna geen geld en zo zijn de toeristen op meerdere manieren bron van geld, dus niet alleen de waarde maar ook van de fysieke vorm. Wij hebben echter aan het einde van de reis de benodigde dollars niet meer als cash, dus vallen we terug op het plastic geld. Maar daarvoor is een Internetverbinding nodig en die klappert hier ook nogal eens. Het gaat goed met onze betaling, maar 10 minuten daarna ligt de verbinding er weer eens uit. Maar zoals gezegd, voldoende tijd en alles komt weer goed.

Laatste keer de truck in en op weg naar het vliegveld van VicFalls, een half uurtje rijden. Ondanks het feit dat het een klein, ofschoon net vernieuwd, vliegveld is, moeten we er 3 uur van tevoren zijn, internationale vlucht. Bij de bus nemen we officieel afscheid van Chris, Evan en Bazz. Onze truck wordt nu weer naar Zuidafrika gereden, zij hebben een rit van 2 dagen voor de boeg. Bazz vliegt mee tot Joburg en neemt daar een trein richting zijn huis, hij heeft ook 2 dagen reistijd, vanuit Joburg naar Pretoria, daar een overnachting en dan nog een uur of twee bussen. Hij verwacht de truck dan te kruisen. Maar eerst begeleid hij ons nog even het laatste deel. We checken vlot in, de tassen doorgelabeld naar Schiphol en ik vraag en we krijgen een ruime plek bij de nooduitgang. Op het vliegveld zelf is weinig vertier, het is net nieuw maar het aantal winkeltjes is op een hand te tellen. Nog maar wat tikken, plaatsen kan overigens pas in Nederland, want open Internet is er ook niet aanwezig. In de drie uur dat we zitten te wachten hebben we een vliegtuig zien landen (de onze) en een zien opstijgen. Wel wat, maar ook miniem, verkeer van kleintjes. De vlucht naar Joburg is ook goed, Brithish Airways “operated by ComAir” doet zijn werk goed, lekkere snack, wat te drinken. Wel wordt het vliegtuig ontsmet. Er loopt een stewardess met een spuitbus achter zich houdend door het vliegtuig, adembenemend…. Op O. R. Tambo International Airport gaan wij dus de Internationaal transfer kant op en Bazz loopt de kant binnenlands op. Hij en zijn crew hebben het goed gedaan deze reis.

Tambo International is best wel groot, veel winkeltjes, enkele restaurants. We moeten hier negen uur zien door te brengen, met zitten, rondlopen en wat eten. De tijd verloopt langzaam, maar uiteindelijk is het tijd. Ze hebben hier een ondoorzichtelijke manier van boarden. We moeten naar gate 9 en 10. Negen zit afgeladen vol en tien dus helemaal leeg. We komen wat later aan en willen in 10 gaan zitten, dat mag dus niet, dat is alleen voor bussines class etc. Ik vertel de grondstewardess indringend dat ik een economy comfort stoel heb en daar ook wel wat voor verwacht en we mogen dus wel plaatsnemen. Boarden gaat met zones, 2 t/m 5, ook daar zit geen logica in. Je zou verwachten dat je eerst businessclass, gezinnen met kleine kinderen en gehandicapten en natuurlijk de veelvliegers die silver, gold of zelfs platinum leden zijn, laat boarden en en daarna het vliegtuig van achter naar voren vult. Maar neen, de zones lijken zich daar niets van aan te trekken met als gevolg lange rijen wachtende in het vliegtuig. Economy comfort plekken zijn ruim, maar vliegtuig is wel afgeladen, we hebben dus een buurman aan het gangpad, hij slaapt bijna de gehele vlucht. KLM verzorgt een kleine lunch, koffie en een cognac, dan een overlevingspakketje met water, tandenborstel en slaapmasker en daarna gaat het licht uit, maar nog niet bij ons, we kijken een filmpje en zakken langzaam weg. Als we wakker worden is al een mooi deel van de tijd verstreken. Als het licht weer aangaat en de luikjes open mogen bevinden we ons boven de Alpen, nog even een ontbijtje en dan zit de vlucht er weer bijna op. Landen doen we op de Kolderbaan, we zitten aan de verkeerde kant van het vliegtuig en hebben zicht op Alkmaar en het Uitgeestermeer.

In de bagagehal nemen we afscheid van de medereizigers, Jeroen en Michiel staan al klaar met de auto.

We zijn weer thuis !!! Eerst de verjaardag van Jeroen vieren met een etentje. Wassen en opruimen en daarna de foto’s ordenen. We zullen hier waarschijnlijk nog wel wat foto’s bij gaan plaatsen.

Laatste loodjes

Vandaag staat in het kader van afbouw en rust. In de ochtend eerst maar wat uitslapen, daarna rustig ontbijten. Dat ontbijt is hier redelijk goed maar wel erg op de Engelse leest geschoeid. Niet dat ik dat erg vind, in de vakanties wil ik met nog wel eens te buiten gaan aan bacon, sausages en beans. Daarna nog wat verhaaltjes getikt. Lekker lui op bed. We blijven sowieso tot half een hier, want dan is ook het T-shirt van Anneke klaar.

Van elke reis, niet alleen Sawadee, wordt een T-shirt gemaakt. Je mag met de groep, aan de hand van wat voorbeelden zelf enkele shirts ontwerpen. Bazz heeft daar een mannetje voor. De T-shirts waren gisteren al klaar, maar Anneke paste er niet lekker in. Er wordt dus gewoon een nieuwe gemaakt. Zij heeft er zelfs wat extra bij gekregen.

Omstreeks 14:30 vertrekken we richting dorpje. Wat lunchen, souvenirs scoren en daarna laten we ons lekker masseren. Dit is na al die nachten op de matjes wel nodig, Anna heeft ook wat last van haar nek, waarschijnlijk de kou van de open ramen in de bus. Het kopen van de souvenirs is eigenlijk helemaal niet leuk. Er is veel van hetzelfde en de mensen zijn af en toe wel erg nadrukkelijk aanwezig. Er is een heerschap dat mij wat houten lepels wil verkopen voor 15 dollar. Ik heb daar eigenlijk geen zin in en zeg dat ik ze wel voor 1 dollar wil hebben. Grote verontwaardiging, niet alleen van hem, maar ook van al zijn concullegae. 1 dollar is echt oplichting! Hij blijft aandringen en ik hou voet bij stuk, na een kwartier als we al andere zaken gekocht hebben en de markt willen verlaten komt hij toch voor 1 dollar over de brug. Heb het dus toch maar gekocht ;>)

Massage is in het shoestring backpackers hostel, een wat alternatieve en enigszins verlopen etablissement. Wel vrolijke kleuren, alternatieve bediening en een knappe koffie caravan. Maar dat doet niets af aan de kwaliteit van de massage. In het tijdslot voor ons is een reisgenote aan de beurt en die komt verheerlijkt terug, zij laat zich ook in Nederland regelmatig masseren, maar was opgetogen over deze behandeling. Na een uurtje op de bank gelegen te hebben, kunnen we dit alleen maar beamen (lees be-amen).

Terug in het hotel nog even aan het zwembad gelegen, wat kaarten voor Bazz, Chris (de chauffeur) en Ewan (de kok) ingevuld en een fooi in de gezamenlijke enveloppe gestopt. Zij hebben met z’n drieën veel bijgedragen aan deze mooie trip. Bazz met zijn kennis over planten, dieren en vooral vogels, Chris met zijn rustige en zekere rijstijl en Evan die onze buikjes elke keer op een aangename wijze vulde. Je kunt het volgens mij best slechter treffen. Het laatste avondmaal (op een donderdag!!) is aangenaam. Het is een buffetvorm met soep, beef, warthog, vis (heek), groentes, salades en diverse desserts. De heren zijn blij met de enveloppe, maar spreken ook uit dat onze groep prettig voor hun was geweest, stipt op tijd en niet te beroerd om ook de handen uit de mouwen te steken. Voldaan rollen we het bed in.

Mistige ervaringen

De trip is bijna teneinde, maar het tempo blijft erin. Bazz wil om 7 uur vertrekken. De grens met Zimbabwe is namelijk een crime, als je het niet treft sta je daar zomaar uren te wachten. Dus een kwestie van snel inpakken. Een en ander zelfs nog in de duisternis. We zitten op tijd in de bus, Anneke ontdekt dat de fototoestellen niet aanwezig zijn, een korte check in kluisjes en op het terrein levert niets op. We moeten echter wel door en maken alvast plannen om foto’s van reisgenoten over te nemen. Dus alvast wat afspraken met mensen die met ons excursies of auto’s deelden. Heb tot Swakopmund al op de laptop staan en er is een kaartje gewisseld en ook die is nog aanwezig. Ik kan me echter niet voorstellen dat ze echt weg zijn, maar in VicFalls zullen we wel een gedegen zoektocht starten.

Bij de grens hebben we echt mazzel, er staat nog geen enkele bus, wel eindeloze rijen met vrachtwagens, deze volgen echter een andere administratieve route. Bij de grens worden de paspoorten ingenomen tezamen met 30 dollar, waarna we naar buiten gedirigeerd worden. We zijn niet meer de enigen, de rij buiten groeit gestaag en bij het loket is geen actie meer waar te nemen. Men is bezig met onze paspoorten ;>) Na ruim een half uur komt Bazz echter het gebouwtje uit met een stapel paspoorten, ieder voorzien van een mooie sticker waarop netjes alle gegevens zijn overgenomen. Uiteindelijk rijden we tegen tienen het plaatsje Victoria Falls Town binnen. Daar de kamers zo vroeg nog niet klaar zijn, rijden we even door het plaatsje heen, waarbij Bazz restaurantjes, winkels, marktjes en andere zaken aanduidt. Het lijkt hier beter te gaan, er zijn sinds zijn laatste bezoek diverse nieuwe eet/drink zaakjes bijgekomen. Mama Africa is lang het enige restaurant geweest, maar er zijn er nu minimaal 3 meer. Er worden foto’s gemaakt bij een hele grote baobab boom, wij gebruiken onze telefoons maar. Zo staat er toch iets op de gevoelige plaat. Hierna is het stoppen in het centrum waar afspraken gemaakt kunnen worden voor helikoptervluchten, massages en avontuurlijkere zaken als bungeejumping of raften. De reisorganisatie ondersteunt die laatste niet, maar het boekingskantoor is dezelfde. De groep gaat koffiedrinken, wij willen echter naar het hotel om alles nog een goed na te kijken. We krijgen vlot een kamer, trekken de bagage helemaal open, echter niets te vinden. Dan maar eerst maar eens een fikse douche om alle bushstof van ons af te spoelen. Onze voeten zijn pikzwart, de douche redt het niet om dat in een keer schoon te krijgen. Intussen is de truck terug en wordt deze uitgespit, wederom niets. Als laatste wordt onze tent onder uit de truck gehaald en blijkbaar zijn we in staat geweest om deze inclusief de toestellen op te rollen en niets te merken. Grote opluchting zeker als alles nog gewoon blijkt te werken.

Rest van de dag gaat op aan zwemmen, even naar het dorp lopen om een massage te regelen en tikken van achterstallige blogs. In de avond lopen we weer naar het dorp en eten wat bij Mama Africa, een tentje met een authentieke uitstraling, eten is OK maar niet bijzonder. Slapen doen we in een gewoon bed i.p.v. op een matje. We nemen ons voor om deze laatste dagen echt rustig aan te doen zodat de herinneringen mooi kunnen indalen en we niet alleen met een uitgeruste geest maar ook een relaxed lichaam naar huis gaan.

Dag 2 staat in het teken van de waterval, nemen de shuttle, komen aan op een parkeerterrein met allerlei toeristen meuk. Bij het uitstappen begint een groep Afrikaanse krijgers met een meerstemmig lied, dat echter snel uitsterft als blijkt dat we geen interesse hebben voor Cd’s of foto’s. Oversteken naar de ingang van het park waar de Falls in liggen, 30 dollar per persoon aftikken en dan op naar een van de wereldwonderen. De Falls zijn in deze tijd meer dan vol. Het is een imposant gezicht dat gedurende de tocht langs de viewpoints (16 in totaal) alleen maar imposanter wordt totdat we eigenlijk niets meer zien vanwege de spray. Het is niet nat, neen, het is zeiknat, Wij zijn tot op de draad doorweekt, maar dat is het meer dan waard. Het water dondert over een grote breedte in diverse watervallen naar beneden. Het geluid is overstelpend. Het is niet op foto of film vast te leggen. We laten het allemaal op ons inwerken in de hoop dat dit gevoel terugkomt als we foto’s bekijken of als we het over dit onderwerp hebben. Zelfde als je hebt met bijvoorbeeld Bryce en Antilope Canyon of de Thaj Mahal.

Na het verlaten van het park lopen we richting brug om vanaf daar ook te kijken, je moet dan langs het imigration office om een brug pasje te halen, de brug is de grens tussen Zimbabwe en Zambia. Ding is al redelijk op leeftijd, loopt een spoorlijn en een weg overheen. Er mag maar een vrachtwagen per keer overheen, staan dus diverse trucks te wachten. Ook wordt de brug druk gebruikt door fietsers die zwaarbeladen met goederen van het ene land naar het andere land gaan. Raar om te beseffen het verschil in vervoerscapaciteit. De fietsers brengen echter heel veel voedsel en goederen over en weer, een kleine economie op zichzelf.

Je wordt iebelig van alle verkopers die je houtwerk, armbandjes of oud geld willen verkopen. De economie in Zimbabwe is niet echt goed te noemen, hun eigen munt bestaat niet meer, de valuta nu is de Amerikaanse dollar, op ieder bonnetje staan echter ook Randen, Pula’s, Euro’s en ponden. Het oude geld gaat in coupures van zeg 10 biljoen. De inflatie was zo groot dat de drukkerijen de extra nullen niet kon bij houden. Gaat nu wat beter, maar er is extreem weinig geld onder de mensen. Wisselgeld is nagenoeg niet aanwezig en de banken zijn leeg. Flappentappen gaat hier dus niet, in restaurants en winkels kan je in het algemeen terecht met pasjes. Op de markt hoef je echter niet met groot geld aan te komen. Men kan dat zelf me z’n allen niet klein krijgen.

Na de brug op weg naar het Lookout Cafee, om daar te komen moet je eerst door een haag van straatverkopers totdat je bij een bord komt waarvoor bij ze niet mogen en willen komen. De rest van de route wordt onder begeleiding van een guard afgelegd, er staan zo af en toe olifanten op het pad en de toegang is dan tijdelijk gesloten. De guard is gewapend met een katapult tegen bavianen en verkopers, volgens zijn zegge is deze ook te gebruiken tegen olifanten, iets wat ik niet zou willen uitproberen. Het café is een oase van rust met een subliem uitzicht op de rivier, deze buigt zich recht onder het café Iets verder is een stand waar waaghalzen kunnen bungee jumpen, zip-linen of de big sling kunnen gebruiken. Deze laatste bestaan uit een lang touw dat midden boven de kloof is vastgemaakt, als je springt heb je eerst een vrije val en maak je daarna een lange slinger over de rivier. Als je de mensen daarna opgetakeld zie worden krijg je een goed beeld van de grootsheid van de kloof en de rivier. We genieten van de rust, het uitzicht, een uitstekende lunch en een lokaal biertje. De warthogs komen tot zeer dicht bij de tafel, zeg anderhalve meter, een keer in je handen klappen verjaagt ze echter. Dit is toch echt prachtig. Maar aan alles komt een eind, terug naar het hotel. We zien tijdens de terugtocht diverse olifanten die dicht bij het pad in de bosjes staan. Dit is niet vreemd meer, we zijn ze intussen op de meest vreemde plekken tegen gekomen, langs de weg, op de rails, bij de bebouwing.

Terug in het hotel wat zwemmen, tikken en s ’avonds lekker wat eten bij 3 Monkey's, we hebben een trio van vlees, giraffe, zebra en kudu. Kwaliteit en kwantiteit zijn uitstekend, om eerlijk te zijn een stuk beter dan gisteren. Morgen eten we in het hotel, we hebben dan een soort laatste avondmaal met de kok en de chauffeur. Bazz gaat met ons mee tot Johannesburg

Ter land en te water

Voordat we richting Chobe gaan eerst nog even een rondleiding in een dorpje. Het is een facultatieve excursie en eigenlijk wilden we “uitslapen”. De nacht was echter kort, Nomad ging vroeg weg en wij waren wakker. Dus toch maar mee en daar hebben we geen spijt van. Dit dorp heeft het leuk aangepakt, buiten de eigenlijke nederzetting staat een demonstratie dorp, zeg een buitenmuseum als in Enkhuizen of Arnhem, klein maar fijn. Alle facetten van het oude leven worden belicht, de graanopslag, de muizen val, het kippenhok en de katten val, de dorps smid, compleet met blaasbalgen, de opa en oma hut waar kennis en kunde doorgegeven werd. Bezoek daar wordt afgesloten met zang en dans, maar niet nadat de medicijnman twee van onze gasten “onderzocht” heeft en bezweert dat ze veilig Afrika zullen verlaten en een lang leven krijgen.Hierna is het tijd voor een bezoek aan het moderne dorp, dat naast de ambachten eigenlijk niet veel verschilt, de methode van huttenbouw is dezelfde, alleen met een metalen dak i.p.v. een strooien. Dagelijks leven is niet veel veranderd, we komen eenzelfde graanopslag tegen als in het demodorp, alleen iets groter. Er wordt wat verteld over relaties en hiërarchie in het dorp, we kunnen nog wat ambachtelijk gemaakte schaaltjes kopen en daarna terug naar de camping.

Op de camping blijkt dat de truck en de camping niet op goede voet staan. Gisteren was er een van de grote ramen die sneuvelde waardoor daar nu een groot gat zit. Nu staat de chauffeur zich in het zweet te werken om een band te verwisselen. Dit levert wat problemen op, want het is zondag en de supermarkt sluit om 13:00. We hebben echter wel broodnodig vers brood nodig. Wederom een race tegen de klok. Uiteindelijk blijkt de eerste supermarkt geen brood te hebben en de tweede sluit ergens tegen zes uur. Lunch dienen we weer zelf te verzorgen, wij eten voor het eerst bij een KFC, kunnen we ook weer heel even mail checken en wat appen. We geven de laatste Namibische dollars uit aan knappe koffie, die worden elders niet aangenomen.

Grens met Botswana is wederom invullen van formulieren, Bazz had deze nog en had daarop diverse velden reeds ingevuld. Helaas is dit formulier nu niet meer geldig, alles moet overgeschreven worden. We hoeven nog steeds de aangekondigde entree niet te betalen. Wel dienen we alle schoenen tevoorschijn te halen en deze met de zool op een natte lap te desinfecteren

In Chobe komen we weer op een grote camping terecht, we hebben de beschikking over een overkapte kook en eet plek. Evan heeft beef, aardappel/ei salade, rijst en groene salade. Rest van de avond is traditioneel, kampvuur, borrel en harde kern.

Er is maar een stopcontact aanwezig, dat maak je overigens hier regelmatig mee. Ik ben blij dat ik een verdeeldoos heb meegenomen en mijn USB-lader 5 uitgangen heeft. Op deze manier kunnen meerdere mensen van dat ene stropcontact gebruik maken. Het is zaak dat telefoons en camera’s geladen blijven. Stukjes tikken tijdens de reis is onmogelijk. Ik schrijf dit nu op een van de laatste dagen in Victoria. Kan maar klaar zijn. Kijken of we op het vliegveld in Johannesburg wat foto’s kunnen selecteren en plaatsen, we moeten daar een kleine 8 uur doorbrengen voordat het vliegtuig richting Nederland gaat.

Volgende ochtend gaan we met zonsopgang het park in met enkele 4x4 jeeps (nou ja, een Japanse versie, de echte landrovers zie je wel, maar die zijn in de minderheid en lijken zich te richten op een duurder segment). Het is best wel een stukje rijden over de weg om daar te komen, dus voor dag en dauw uit de veren. Het is koud onderweg, maar er zijn dekens aanwezig, dus zo erg is dat niet. De chauffeur gids stelt zich voor als Jack en vertelt meteen dat het aan de natuur zal liggen wat we te zien krijgen. We volgen de rivierroute, wat inhoudt dat we in het begin diverse hippo’s zien zowel in als uit het water, enkele buffels, daarna gaat de route meer het land in. Ook dit is weer zo’n immens groot park waar het wild vrij kan rondlopen. Het is de laatste tijd relatief vochtig geweest en het wildlife heeft dus geen noodzaak om richting rivier te komen. Dit is ook te merken aan deze gamedrive, het is mooi maar de hoeveelheid/soorten wild is beperkt. Als er ergens een leeuw gespot wordt is het daar meteen drukker dan op de A2 en zie je toch niets. Uiteindelijk toch twee leeuwen gespot en daar stonden we geruime tijd alleen. Mooi. Daarnaast een groep impala’s en bavianen, deze leven in een soort symbiose, impala’s met een goede neus en bavianen met een sterk zicht en dat ook nog eens vanaf hoogte. Zij waarschuwen elkaar voor gevaar. Deze groep stond duidelijk in de “kijk uit, daar is wat” mode, alle koppen dezelfde kant op en veel kabaal van de apen. Ondanks goed speuren kunnen wij de oorzaak helaas niet zien. Resultaat van deze drive, naast bovengenoemd: giraffes, zebra’s diverse arenden en gieren, allerlei mooie vogels waaronder de vogel die symbool staat voor de vlag van Botswana, naam is me nu even ontschoten, Google zelf maar even voor naam en afbeelding, echt de moeite waard.

Terug in het kamp heeft kokkie zelf brood gebakken in een Dutch oven, en in een andere pot heeft hij een brood/gehakt/kaas schotel. Tot nu toe smaakt alles wat hij ons voorzet uitstekend en dat is goed, een leger marcheert tenslotte op zijn maag ;>)

In de middag een bootsafari, eigenlijk hetzelfde beeld, we komen wat wild tegen, maar dit zou een van de meest uitbundige bootsafari’s in dit deel van Afrika zijn. De buit blijft bij hippo’s, buffels, wat olifanten, vogels en krokodillen. De olifanten redden deze safari eigenlijk, er komt net een groep uit de bebossing, zij gaan een avondbad nemen, er zit divers klein grut bij. Echt een mooi gezicht. Op het eind hebben we ook een eenzame olifant die in mooi licht staat te eten terwijl er op de achtergrond een hippo zijn bek opentrekt. Ook een mooie herinnering

Hiermee is het bushgebeuren wel ongeveer klaar, hierna gaan we naar Vic Falls, een klein stadje met een grote waterval, een knap hotel met een zwembad waar je baantjes kan trekken en niet te vergeten onbeperkt stroom en wifi. We kijken er al naar uit

Bijkomen in Caprivi

We moeten er weer vroeg uit, er zijn tamelijk veel transfers van de delta naar de weg vandaag, we moeten weer grenzen over en blijkbaar is het ritme nu eenmaal vroeg op staan. We worden tegenwoordig uit ons zelf omstreeks 5 uur wakker…. Hoezo vakantie ;>) De drill is wassen, tent opruimen eten en inladen, in dit geval weer de grote 4x4 truck die ons weer naar onze eigen truck gaat brengen. Het is bewolkt en best wel koud. Ik heb mijn lange broek gisteren tijdens de wandeling gescheurd, zelfs Fallraven g1000 stof is na een tiental jaren van intensief dragen en wassen op. Zit dus in mijn korte broek en krijg het zowaar koud in Afrika. Bij de truck aangekomen wordt alles weer overgeladen en gaan we weer op pad. Eerste stop is de lodge bij de Popa Falls om de sleutel terug te brengen. Dit komt overigens goed uit, want onze kok heeft zijn slippers daar vergeten. Volgende stop is de grens naar Namibië. Dit verloopt allemaal weer vlotjes. Formulier invullen met naam, paspoortnummer, soort vervoer, hoeveel geld je denkt uit te geven en waar je verblijft. We kunnen het onderhand bijna dromen. Wat hebben we het in Europa toch goed voor elkaar, open grenzen en een valuta. We hadden in Botswana Pula’s en in nu in Namibië weer Namibische dollars, die overigens gelijk staan met de Zuid-Afrikaanse Rand meer daar niet ingenomen worden….

Doel was een camping in de Caprivi, een strook die Namibië in de Duitse periode bedongen had om een uitgang naar de Indische oceaan te hebben. Helaas was generaal Caprivi even de Victoria Falls vergeten… Camping is groen en boomrijk. Tijdens het manoeuvreren met de truck sneuvelt er een raam door een terugverende tak van een boom. De camping heeft een mooie bar met een heerlijk zitje bij de rivier. De bar heeft een uitstekende witte wijn, Het vakantiegevoel is weer helemaal terug, zeker na een warme douche om de restjes van de delta weg te spoelen. Naast ons komt een Nomad bus te staan, deze zijn we meer tegen gekomen. Zij doen ongeveer dezelfde route als wij alleen in minder dan 3 weken. En dat merk je, ze komen laat binnen en zijn s’ochtends om 5 uur al zo ongeveer weer weg. Reizigers zijn ook een stukje jonger dan wij.

In de avonds het geijkte protocol, met een verschil. Onze Bazz is een groot vogelkenner en liefhebber. In de boom waar wij onder staan, zitten enkele uilen, deze horen we wel maar zien we niet. Nu heb ik een zaklamp van Giel mee, zeg maar een vliegtuigzoeklicht in handformaat en licht daarmee even de gehele boom bij. De foto’s en filmpjes kunnen zonder extra toevoeging gemaakt worden

Kloeten in Afrika

Na een goed ontbijt vertrekken we op tijd, we moeten om 11 uur bij een rendez-vous met een andere truck zijn. We moeten echter eerst allemaal de truck weer uit. We worden uitgezongen. Onder begeleiding van drums worden er liederen gezongen die ons een goede en behouden reis moeten garanderen. Uiteraard laten we dat over ons heen komen. Eenmaal onderweg blijkt een van de reisgenoten vergeten zijn om zijn sleutel in te leveren. We gaan om bovengenoemde redenen echter niet terug. Als dan ook nog eens lijkt of we een lekke band hebben wordt het schema wel erg krap, temeer daar we een grens over moeten en dat kan echt een hoop tijd vergen. We hebben echter geluk. We hebben zelfs dubbel mazzel, niet alleen gaan alle formaliteiten erg vlot, ook de extra 30 US dollar die per 1 juni betaald dient te worden, wordt niet geïnd, iets met een machine die het nog niet deed. We rijden nu over een slecht stuk asfalt, moeten regelmatig in de ho-ijzers vanwege grootte gaten in het weg dek, Bazz begint al wat zenuwachtig te worden, als we deze transfer niet halen, moeten we tot 14:00 wachten en wordt alle andere activiteiten wel erg krap.

Enkele minuten voor 11:00 bereiken we het rendez-vous punt. Er staat daar een 4x4 vrachtwagen op ons te wachten. Deze moeten we enige tijd volgen dwars door de bush tot we bij een open plek komen waar wij afscheid van onze truck zullen nemen. Alle tenten, matjes, kookgerei, eten en drinken en natuurlijk onze kleine reistas worden overgeladen, ook wij krijgen een plekje en vervolgens vertrekken we nog verder de bush, of beter gezegd delta, in. We rijden dwars door waterpartijen met een diepte van bijna 1 meter, in de laadbak zitten we echter hoog en droog. We rijden door extreem mul zand, vergelijkbaar met een strand, maar de 4x4 ploegt gestaag door totdat we bij het camp komen. Daar wordt alles afgeladen en maken we een lunch.

Bazz is ietwat bozig, het blijkt dat het geplande kamperen op een eiland in de delta zonder bericht omgezet is in 2 dagen kamperen op het kamp met een dag excursie door die delta. Hij is het daar niet mee eens en draait dat dan ook resoluut terug. Gevolg is wel dat we even moeten wachten op vervoer. Dit vervoer bestaat uit: een boot waar alle meuk in geladen wordt en een boot waar wij in gaan. Alle meuk moet weer over een plankier van een meter of 500 gezeuld worden en vervolgens opgestapeld in een bootje. Deze vertrekt en niet veel langer mogen wij onze boot bemannen. Deze gaat via een toeristische route, onderweg zien we visarenden, krokodillen en hippo’s. Eind punt is een eilandje waar mokoro’s op ons liggen te wachten. Mokoro’s zijn van oudsher uitgeholde boomstammen die door iemand met een lange stok voortgeduwd worden, Kloeten noemden wij dat. Tegenwoordig is de kern van hout (plywood) bekleed met een polyester, de gebruikte bomen mogen namelijk niet meer gekapt worden. In iedere mokoro kunnen 2 personen plus de poler en wat bagage, er is een mokoro voor de rest. In totaal een vloot van 9 boten.

Het is in het begin wat eng dat gewiebel, maar het went snel en daarna is het genieten. We glijden door papyrus velden en volgen de paden die de nijlpaarden gemaakt hebben, In een latere excursie horen we dat daar in het verleden best veel ongelukken mee gebeurden omdat er hippo’s waren die gespecialiseerd waren in het doormidden bijten van eerst de mokoro en daarna de inzittenden. Maar onwetend van dit gleden wij gelukzalig om ons heen kijkende naar ons eiland !! In de mokoro is de poler degene die de stabiliteit en evenwicht in de boot garandeert, wij zitten en hij staat achter op de boot. Volgens Bazz heeft hij dit nooit fout zien gaan, nou ja, tot nu dan. Wij horen een plons en een kreet sorry achter ons. De poler daar heeft blijkbaar toch een evenwichtsprobleem ondervonden, gevolgd door een onvrijwillig bad. Uit eindelijk op het eiland waar we de tenten opzetten blijkt dat onze kok Evan daar voornamelijk de dupe van is, zowel zijn slaapzak als ook zijn reisbescheiden zijn nat, Hij gaat een koude nacht tegemoet.

Op het eiland is het Vista die alles bepaalt, we zitten echt in de bush, het eiland wordt en werd bezocht door olifanten, hippo’s maar ook katachtigen. De hippo’s horen we regelmatig in de buurt knorren. Op het eiland zelf vinden we vrij recente olifantendrollen. We kamperen dus dicht bij elkaar, als we naar het toilet willen (een gat in de grond met daarboven een stoeltje met een WC-bril) en we horen of zien wat moeten we in de handen klappen zodat Vista en zijn crew gealarmeerd worden. We maken een klein rondje op het eiland, eten een hapje, vertellen moppen en sterke verhalen bij het kampvuur en gaan slapen.

De volgende dag staat in het teken van een tocht met de mokoro’s naar een groot eiland, tijdens deze tocht worden we op kikkers, vogels, bloemen, maar ook hippo’s gewezen. We blijven bij deze in tegenstelling tot die anderen op gepaste afstand. Tijdens de wandeling worden er zaken verteld over het dagelijks leven bij de stam van Vista, natuur, ontstaan van de delta en veel meer. Na zo’n uur stappen we in de kano’s en gaan terug naar het kampeereiland waar Bazz de tenten heeft afgebroken en er is al veel in gepakt is, Hierna een herhaling van vorige dag alleen dan omgekeerd, met uitzondering van de onvrijwillige zwempartij. Terug in het basiskamp weer tent opzetten, lunch en daarna hebben we een helikoptervlucht geboekt. We bekijken gedurende een half uur de delta vanuit de lucht. Het is een kleine chopper, de deuren zijn eruit gehaald, er kunnen, inclusief pilot 4 personen in, 2 voor en twee achter. Riant uitzicht dus. Het is super om dit mee te maken, we zien hippo’s onderwater lopen, olifanten op het droge en in het water, alle hippo kanalen, bokjes, vogels in vlucht en natuurlijk het landschap onder ons, Het gaat allemaal veel te snel over.

Rest van de dag eten, kampvuur, borrel, slapen. Het normaal geworden ritme. We horen regelmatig geknor van de hippo’s.

Donker Afrika in

We vertrekken weer eens met zonsopgang, snel wat ontbijten, tent opbreken en op weg, We doen nog een kleine gamedrive waarbij we opzoek gaan naar de dikdik, een heel klein bokje. Helaas spotten we die niet. Bij de uitgang van het park wordt de bus door een hond besnuffelt en wordt ook de vriezer gecontroleerd. Alles goed totdat blijkt dat er bij het betreden van het park een foutje is gemaakt. We hebben een dag te kort betaald. Het extra valt hier niet af te tikken, maar moet op de campsite gebeuren, daar is een kantoortje. Dus weer een half uur terug. We stoppen dit keer niet voor giraffes en olifanten. De tijd wordt op deze wijze krap, maar Chris rijdt stevig door. In verband met de tijd wordt ons verzocht om bij de supermarkt in Grootfontein zelf voor een lunch te zorgen. De volgende dagen zullen we geen winkels meer tegenkomen en in Botswana is er een stevige taks op rookwerk en alcohol, dus ook dat wordt naar behoefte ingeslagen. Aan de overkant van de supermarkt is een lokaal transferpunt voor vrachtwagens, taxi’s en bussen. Er staan talloze stalletjes waar men onbestemd eten verkoopt. Dat laten we aan ons voorbij gaan en gaan voor wat broodjes, salami, kaas en drink yoghurt. De lunch zelf wordt enkele uren later onder een boom aan de kant van de “snelweg” genuttigd. De weg is nu weer asfalt, een verademing bij de dirtroads van de afgelopen dagen. Op enig moment rijden we onder een zwarte boog door. Dit is echt een scheidslijn, vanaf nu is het echt donker Afrika. Dit heeft te maken dat onder een bepaalde lijn vee gehouden en verhandeld mag worden, daarboven mag het niet verhandeld worden in verband met mond en klauwzeer, dat door contact met b.v. buffels overgedragen wordt. De levensstandaard is dan ook meteen anders, de huisjes worden strooien hutjes, de dorpjes worden verzamelingen hutjes. Later horen we dat een dorp bestaat uit meerdere van die nederzettingen, die al dan niet omheind zijn. In elk van die nederzettingen is er iemand de chief en boven al die chiefs staat weer een opperchief. Familiebanden zijn hier sterk, verse genen komen uit omringende dorpjes en af en toe zelfs van ver. Men blijft echter wel graag binnen de stam of een stam die nabij staat.

Uiteindelijk komen we terecht in een luxe lodge, zonde dat we hier eigenlijk alleen eten en de nacht doorbrengen. Het reis, hoewel lang, is echter een verademing ten opzichte van de route die voorheen genomen werd. Relatief goede weg, hoewel de laatste honderd kilometer regelmatig geremd wordt voor vee dat op de rijweg loopt, of stukken ontbrekend asfalt waar we al dan niet door de berm omheen moeten. Lodge is nieuw, ligt aan de Okavango rivier, bij de Popa-falls. Het eten gaat in de vorm van een buffet, lekker met goed vlees en vis. Groenten komen uit eigen tuin. De mensen daar zijn terecht trots op dit. Toetje is speciaal, we hebben weer een jarige. Er wordt onder gezang en dans een taart binnen gebracht. Mooi om dat voor je verjaardag aangeboden te krijgen. Het blijft niet bij een lied, iedereen luistert aandachtig en bij de lion sleeps tonight wordt er stemming mee gezongen. De avond wordt doorgebracht met wifi, het is er weer eens aanwezig!!! Ikzelf ben echter bezig met een reisgenoot die haar geheugen-kaarten al bijna vol heeft. Er wordt een reserve kopie gemaakt op de laptop en een USB-stick zodat ze met vertrouwen de kaartjes kan hergebruiken. Verder moet er voor morgen een kleine reistas gemaakt worden, we gaan namelijk in Botswana naar de Okavango delta en slapen daar op een eiland in de delta zelf.

Wild spotten in Etosha

Etosha is de bestemming, dat gaat serieus gamen worden. Gamen gaat hier niet met de Wii, maar hier wordt daar het spotten (zoeken en bekijken) van wild bedoeld Etosha is een park ter grootte van Nederland zeg maar en het wild wordt daar beschermd. Rit viel wel mee, enige wat bijzonder was is een warthog, zeg maar Pumba.

Lunch wordt genuttigd bij de gate van het park, en daarna rijden we rustig naar de eerste camping, onderweg uitziend naar wild. Bleef bij wat “hertjes”, dus bokken en bokjes als springbok, impala, spiesbok. De camping is erg groot, staan ook diverse Overland trucks zoals wij, veel groepen. Overlanden kan in diverse stijlen, we zien Nomad, die echt alles op record tempo doen en erg basic zijn, tot Fransen die compleet gedekte eettafels met luxe stoelen meezeulen, wij zitten daar tussen in. Er is van alles, maar alles is ook gesloten voor onderhoud, dus geen zwembaden, wel een bar. De campsite heeft een waterplaats voor de dieren, dus na het opzetten van de tent daar meteen naartoe. De wildebeesten komen naar de waterplaats en je kijkt naar een steeds veranderend schouwspel. Olifanten, neushoorn, een gigantische hoeveelheid zebra’s, hyena’s en de onvermijdelijke bokken.

Ivan heeft zijn best gedaan, we eten spiesboksteak van de grill, je moest het wel treffen soms is het vlees zenig en soms lekker mals. Ik heb beiden gehad, vlees is wel smaakvol. De avond wordt doorgebracht bij het water theater.

Dag 2 in Etosha staat in het teken van de gamedrives, we vertrekken bij zonsopgang, achterlijk vroeg op dus. Het is frisjes, maar dat trekt in de loop van de drive wel bij. We hebben echt uitzonderlijk veel mazzel, leeuwen, olifanten, jakhalzen, secretarisvogel, de blauwe kraanvogel (nationaal symbool Zuid-Afrika), en uiteraard zebra’s, ontelbaar. Terug in het camp een lunch en daarna weer naar de waterplaats. Het is een soort van slow tv, maar het veranderd wel telkens.

Middags weer de truck in voor een drive, we komen heel veel springbokken tegen, maar we komen ook een groep leeuwen tegen die een wildebeest aan het verslinden zijn. En weer zebra’s lijkt wel of al het game in deze hoek zit. We moeten ons haasten om voor zonsondergang weer terug in het camp te zijn, te laat komen levert een fikse boete op. We komen enkele minuten voor zonsondergang binnen, Onze kok heeft dit keer een stuk springbok bout geroosterd, dit is sappiger dan het vlees van gisteren. De avond zitten we weer bij ons bushtheater.

Dag 3 in Etosha, we verplaatsen ons van de ene naar de andere kant van het park. Zoals gezegd het park heeft de afmetingen van Nederland, dus het is best een stukje sturen, zeker als er onderweg gestopt wordt voor speciale soorten wild. Midden in het park ligt een groot, opgedroogd, zoutmeer. Dat moet natuurlijk ook bekeken worden. Lunch wordt genuttigd op een campsite in het midden van het park, er is daar wel een zwembad, maar helaas zitten de zwemspullen ver ingepakt. We delen de tijd met naar campsite 3, een oud Duits fort. We kamperen hier op gras, een welkome afwisseling na harde zand en stenen. Ook hier is een zwembadje waar we dan ook meteen na het opzetten van de tent gebruik van maken. Lekker fris!! De waterplaats stelt niet heel veel voor, veel vogels, die ook nog eens achter een rietkraag zitten. Morgen een lange verplaatsing, we zullen dan donker Afrika ingaan.