De trip is bijna teneinde, maar het tempo blijft erin. Bazz wil om 7 uur vertrekken. De grens met Zimbabwe is namelijk een crime, als je het niet treft sta je daar zomaar uren te wachten. Dus een kwestie van snel inpakken. Een en ander zelfs nog in de duisternis. We zitten op tijd in de bus, Anneke ontdekt dat de fototoestellen niet aanwezig zijn, een korte check in kluisjes en op het terrein levert niets op. We moeten echter wel door en maken alvast plannen om foto’s van reisgenoten over te nemen. Dus alvast wat afspraken met mensen die met ons excursies of auto’s deelden. Heb tot Swakopmund al op de laptop staan en er is een kaartje gewisseld en ook die is nog aanwezig. Ik kan me echter niet voorstellen dat ze echt weg zijn, maar in VicFalls zullen we wel een gedegen zoektocht starten.

Bij de grens hebben we echt mazzel, er staat nog geen enkele bus, wel eindeloze rijen met vrachtwagens, deze volgen echter een andere administratieve route. Bij de grens worden de paspoorten ingenomen tezamen met 30 dollar, waarna we naar buiten gedirigeerd worden. We zijn niet meer de enigen, de rij buiten groeit gestaag en bij het loket is geen actie meer waar te nemen. Men is bezig met onze paspoorten ;>) Na ruim een half uur komt Bazz echter het gebouwtje uit met een stapel paspoorten, ieder voorzien van een mooie sticker waarop netjes alle gegevens zijn overgenomen. Uiteindelijk rijden we tegen tienen het plaatsje Victoria Falls Town binnen. Daar de kamers zo vroeg nog niet klaar zijn, rijden we even door het plaatsje heen, waarbij Bazz restaurantjes, winkels, marktjes en andere zaken aanduidt. Het lijkt hier beter te gaan, er zijn sinds zijn laatste bezoek diverse nieuwe eet/drink zaakjes bijgekomen. Mama Africa is lang het enige restaurant geweest, maar er zijn er nu minimaal 3 meer. Er worden foto’s gemaakt bij een hele grote baobab boom, wij gebruiken onze telefoons maar. Zo staat er toch iets op de gevoelige plaat. Hierna is het stoppen in het centrum waar afspraken gemaakt kunnen worden voor helikoptervluchten, massages en avontuurlijkere zaken als bungeejumping of raften. De reisorganisatie ondersteunt die laatste niet, maar het boekingskantoor is dezelfde. De groep gaat koffiedrinken, wij willen echter naar het hotel om alles nog een goed na te kijken. We krijgen vlot een kamer, trekken de bagage helemaal open, echter niets te vinden. Dan maar eerst maar eens een fikse douche om alle bushstof van ons af te spoelen. Onze voeten zijn pikzwart, de douche redt het niet om dat in een keer schoon te krijgen. Intussen is de truck terug en wordt deze uitgespit, wederom niets. Als laatste wordt onze tent onder uit de truck gehaald en blijkbaar zijn we in staat geweest om deze inclusief de toestellen op te rollen en niets te merken. Grote opluchting zeker als alles nog gewoon blijkt te werken.

Rest van de dag gaat op aan zwemmen, even naar het dorp lopen om een massage te regelen en tikken van achterstallige blogs. In de avond lopen we weer naar het dorp en eten wat bij Mama Africa, een tentje met een authentieke uitstraling, eten is OK maar niet bijzonder. Slapen doen we in een gewoon bed i.p.v. op een matje. We nemen ons voor om deze laatste dagen echt rustig aan te doen zodat de herinneringen mooi kunnen indalen en we niet alleen met een uitgeruste geest maar ook een relaxed lichaam naar huis gaan.

Dag 2 staat in het teken van de waterval, nemen de shuttle, komen aan op een parkeerterrein met allerlei toeristen meuk. Bij het uitstappen begint een groep Afrikaanse krijgers met een meerstemmig lied, dat echter snel uitsterft als blijkt dat we geen interesse hebben voor Cd’s of foto’s. Oversteken naar de ingang van het park waar de Falls in liggen, 30 dollar per persoon aftikken en dan op naar een van de wereldwonderen. De Falls zijn in deze tijd meer dan vol. Het is een imposant gezicht dat gedurende de tocht langs de viewpoints (16 in totaal) alleen maar imposanter wordt totdat we eigenlijk niets meer zien vanwege de spray. Het is niet nat, neen, het is zeiknat, Wij zijn tot op de draad doorweekt, maar dat is het meer dan waard. Het water dondert over een grote breedte in diverse watervallen naar beneden. Het geluid is overstelpend. Het is niet op foto of film vast te leggen. We laten het allemaal op ons inwerken in de hoop dat dit gevoel terugkomt als we foto’s bekijken of als we het over dit onderwerp hebben. Zelfde als je hebt met bijvoorbeeld Bryce en Antilope Canyon of de Thaj Mahal.

Na het verlaten van het park lopen we richting brug om vanaf daar ook te kijken, je moet dan langs het imigration office om een brug pasje te halen, de brug is de grens tussen Zimbabwe en Zambia. Ding is al redelijk op leeftijd, loopt een spoorlijn en een weg overheen. Er mag maar een vrachtwagen per keer overheen, staan dus diverse trucks te wachten. Ook wordt de brug druk gebruikt door fietsers die zwaarbeladen met goederen van het ene land naar het andere land gaan. Raar om te beseffen het verschil in vervoerscapaciteit. De fietsers brengen echter heel veel voedsel en goederen over en weer, een kleine economie op zichzelf.

Je wordt iebelig van alle verkopers die je houtwerk, armbandjes of oud geld willen verkopen. De economie in Zimbabwe is niet echt goed te noemen, hun eigen munt bestaat niet meer, de valuta nu is de Amerikaanse dollar, op ieder bonnetje staan echter ook Randen, Pula’s, Euro’s en ponden. Het oude geld gaat in coupures van zeg 10 biljoen. De inflatie was zo groot dat de drukkerijen de extra nullen niet kon bij houden. Gaat nu wat beter, maar er is extreem weinig geld onder de mensen. Wisselgeld is nagenoeg niet aanwezig en de banken zijn leeg. Flappentappen gaat hier dus niet, in restaurants en winkels kan je in het algemeen terecht met pasjes. Op de markt hoef je echter niet met groot geld aan te komen. Men kan dat zelf me z’n allen niet klein krijgen.

Na de brug op weg naar het Lookout Cafee, om daar te komen moet je eerst door een haag van straatverkopers totdat je bij een bord komt waarvoor bij ze niet mogen en willen komen. De rest van de route wordt onder begeleiding van een guard afgelegd, er staan zo af en toe olifanten op het pad en de toegang is dan tijdelijk gesloten. De guard is gewapend met een katapult tegen bavianen en verkopers, volgens zijn zegge is deze ook te gebruiken tegen olifanten, iets wat ik niet zou willen uitproberen. Het café is een oase van rust met een subliem uitzicht op de rivier, deze buigt zich recht onder het café Iets verder is een stand waar waaghalzen kunnen bungee jumpen, zip-linen of de big sling kunnen gebruiken. Deze laatste bestaan uit een lang touw dat midden boven de kloof is vastgemaakt, als je springt heb je eerst een vrije val en maak je daarna een lange slinger over de rivier. Als je de mensen daarna opgetakeld zie worden krijg je een goed beeld van de grootsheid van de kloof en de rivier. We genieten van de rust, het uitzicht, een uitstekende lunch en een lokaal biertje. De warthogs komen tot zeer dicht bij de tafel, zeg anderhalve meter, een keer in je handen klappen verjaagt ze echter. Dit is toch echt prachtig. Maar aan alles komt een eind, terug naar het hotel. We zien tijdens de terugtocht diverse olifanten die dicht bij het pad in de bosjes staan. Dit is niet vreemd meer, we zijn ze intussen op de meest vreemde plekken tegen gekomen, langs de weg, op de rails, bij de bebouwing.

Terug in het hotel wat zwemmen, tikken en s ’avonds lekker wat eten bij 3 Monkey's, we hebben een trio van vlees, giraffe, zebra en kudu. Kwaliteit en kwantiteit zijn uitstekend, om eerlijk te zijn een stuk beter dan gisteren. Morgen eten we in het hotel, we hebben dan een soort laatste avondmaal met de kok en de chauffeur. Bazz gaat met ons mee tot Johannesburg