Lekker geslapen, maar erg vroeg op. Anneke staat al om 5 uur onder de douche. De reden van dit is dat we tussen twee hekken in zitten, we zitten al in het Sossusvlei gebied, maar het hek van de camping gaat pas om 5:30 los en iedereen wil eigenlijk vooraan staan om als eerst bij duin 45 aan te komen. Iedereen is op tijd, we hebben een hard koekje met thee op, dus de maag is niet geheel leeg voor de aanstaande inspanning. Duin 45 is een zandheuvel van 5 miljoen jaar oud oranjerood zand en is 170 meter hoog. De attractie is deze te beklimmen en vanaf daar de zonsopgang mee te maken.

We zijn zeker niet de eerste, maar zeker niet de laatste, een rij mensen werkt zich in ganzenpas naar boven. Je loopt op de kruin van het duin in een soort processie naar boven, inhalen is bijna niet mogelijk, je stapt in het spoor van je voorganger en zakt dan nog steeds bij ieders stap naar beneden. Ondanks het vroege uur doen we de beklimming op blote voeten, dat scheelt het vollopen van schoenen of verliezen van flipflops. Het is koel aan de voeten. Halverwege de heuvel vind ik het genoeg en ga in het zand zitten. Ik kan verklappen dat de zon op zijn normale manier opkwam, dit keer wel geëscorteerd door diverse luchtballonen. Na dit feest weer terug naar Anneke die nog veel lager zit. Dan naar beneden, het laatste stukje via de zijkant van het duin, je zakt er tot halverwege de knieën in weg. Bij de truck heeft men niet stil gezeten en staat het ontbijt klaar.

Volgende stop is de Dodevlei, een dode vallei. We worden daar met 4-wheel drives heengebracht, het zand is ruim te los om dat met de truck te doen. Ook daar weer een stukje door het mulle zand sjokken, tot we bij de vallei zijn. Een onwerkelijk witte bodem met dode bomen die allemaal zwart zijn. Er leeft hier niets, water bereikt de vallei niet daar deze met een duin afgesloten is, de zon brandt alles dood, stuk en zwart. Zoals gezegd surrealistisch.

Tegen het middag uur zijn we weer terug bij de truck en gaan we retour campsite. Tenten leeghalen en opruimen, lunchen en weer instappen. Om 14:00 vertrek richting Solitaire, alwaar we de wereldberoemde Apfelstrudel eten. Solitaire is bekend geworden door een boek van Thomas van der Lee, hij kwam bij een tankstation die door enkele mannen gerund werd, besloot daar wat te blijven en startte wat activiteiten op, een bakkerij, een lodge etc., er kwamen steeds meer mensen, een vermelding in Lonley Planet en vervolgens was Solitaire een cult plaats. We kunnen ook dit afstrepen. Koffie en appelgebak in Solitaire, we staan vanaf nu op de kaart.

Volgende stop is een kleine campsite, die van Boesman. Boesman is een legende in Namibië, hij zet zich in voor het behoud van natuur met de nadruk op de woestijn. We zetten de tent op de rand van het plaatsje en hebben een prachtig uitzicht over de graslanden onder ons met daarin de waterplaats. Na het eten blijven we gewoonte getrouw nog even hangen om de dag en de rest van de wereld nog even door nemen. We verbazen ons over de grote krekels die dom rondbanjeren en welk nut die dingen nu weer hebben totdat we wat gefluit horen. Dit blijken de zebra’s te zijn in de buurt van de waterplaats. Met een klein groepje gaan we die kant op, maar er komt een truck met aanhanger aan denderen, de zebra’s vinden daar blijkbaar weinig aan en vertrekken naar veilige afstand. De eigenaar van de truck blijkt Boesman zelf te zijn, ook daar kleppen we nog even mee en gaan dan echt naar bed. Of dat ook lukt horen we morgen