Fishriver Canyon is de locatie en Luderitz is de bestemming. Is een best een stukje rijden, de lunch wordt onderweg op een parkeerplaatsje bereid.We hebben vandaag dus een jarige job en dus stoppen we buiten Fishriver Canyon bij Hobas, een soort van mancave volgens Bazz. Speciaal de toiletten worden aanbevolen!? Blijkt een groot cafe/winkel/lodge te zijn, vol gestapeld met oude auto's, compleet of in onderdelen en gereedschappen.In het midden een bar met............een echte koffiemechaniek. Voor de jarige is er een taart geregeld. Na het lang zal ze leven wordt de taart aangesneden en zitten we allemaal aan gebak met koffie of thee. Als kers op de taart is er Wifi dus ook alle nieuws, whatsapp, mail en andere levensbehoeftes binnen gehaald.Na dit onderhoud weer in de bus en rijden, zoals gezegd onderweg een stop aan de kant van de weg, naast een spoorweg, de keuken wordt neergezet, twee grote metalen inklaptafels, en we eten daar een broodje. Daarna weer door. Het is een trip die uiteindelijk door zandvlaktes gaat. Landschap is toch wel afwisselend, maar de trip duurt wel even.De spoorweg blijven we tegenkomen maar volgens Bazz gaan er geen treinen meer naar Luderitz, we zien uiteindelijk dat hij gelijk heeft. Enkele kilometers voor dat we het plaatsje zien worden de rails door complete zandduinen overwoekerd.

Luderitz is eigenlijk een slapend stadje, er is een haven, wat visserij, een nieuwe nog niet in gebruik zijnde overslag voor zinkerts en diamant mijnen, maar dat komt morgen.Stadje is geheel Duits met straatnamen als Goringstrasse, gebouwen met daarop Tanzhalle. Je kunt hier op diverse plekken ook met Duits terecht ondanks dat het al sinds 1918 of zo niet meer in Duitse handen is. Heel apart. Voordat we richting hotel gaan eerst langs het restaurant, er blijken maar enkele knappe tenten aanwezig te zijn. De keuken kan echter een grote groep niet meteen aan, dus doen we nu reeds de bestelling. Keuze is simpel, visserij dus verse vis, mosselen, oesters en garnalen. Zeg maar een Namibisch/Duitse variant van een plateau de fruits de mer.

Hotel doet is simpel, we zitten op de tweede etage, er is geen lift. Sjouwen met de koffers dus maar. De douche maakt alles goed en schoon. Tsja en voor de rest, wat tikken en wat stukjes plaatsen. Stukjes tikken is best lastig, de dagen zitten vol, het is omstreeks 17:30 donker en voor die tijd zijn we meestal bezig met die dingen waar we hier voor komen, genieten van de omgeving. Daarnaast hebben we in het algemeen heel beperkt stroom en zelden internet. We zijn dus afhankelijk van hotels. Dit stukje wordt in Swakopmund getikt, ik loop nu bijna 6 dagen achter. Maar terug naar Luderitz, het eten is uitstekend, de wijn smaakt goed en het barretje in het hotel sluit om 22:00. Oogjes dicht en slaap zacht. Morgen gaan we het Sperrgebiet in