Bushman art

De ontbijtzaal gaat een halfuurtje eerder open, ontbijt hier is echt erg goed en we nemen het er dan ook lekker van. De rit gaat eerst weer via een supermarkt, hier slaan wij wat flesjes in, want we gaan nu 4 nachten of grid. De tocht gaat om te beginnen naar Spitzkoppe, maar daar zijn we nog niet. De weg waar we over rijden lijkt een asfaltweg, maar is een zoutweg, men gebruikt materiaal dat hier in ruime mate aanwezig is, reken maar uit zee en veel zout, Eerst stop is een scheepswrak, het wordt hier skeletoncoast genoemd. De warmte in de woestijn en de relatieve koelte op zee levert verraderlijke winden op en als een schip eenmaal gestrand is, is er voor de bemanning eigenlijk geen hoop in de woestijn die hier bij de zee begint. Volgende stop zijn de pelsrobben, er ligt hier een gehele kolonie, honderden wellicht zelfs een duizendtal. De kolonie ligt bij Cape Cross, er staan dan ook echt kruizen als aandachtspunt voor zeelieden. De eerste zijn geplant door Portugezen, maar die staan in een museum in Berlijn. Wij genieten van het uitzicht en de stank. We pakken ook nog even een ontvoering van een zeehond pup door een jakhals Deze pakken regelmatig pups, net als de Orka’s en witte haaien op zee.

De omgeving veranderd naar steeds meer zand, maar na enige tijd doemen er wat bergen op, dat wordt eerste van de vier overnachtingen in de outback. Dit camp is echt primitief, geen elektra, geen water, dat hebben we dus meegenomen. De wc is een gat in de grond, er staat overigens wel een pot op en een schermpje omheen. Tent wordt opgezet en daarna doen we een wandeling met Esso, een native hij laat ons diverse wandschilderingen zien van de Bosjesmannen. Eten was weer goed, kippenstoofpotje met rijst. Het kampvuur wordt opgestookt, de meeste liggen vlot in bed en wij blijven met de harde kern (totaal 4 man) nog even hangen.

Dagje rust

Vandaag doen we rustig aan, een groot deel van de groep gaat met een boot de zee op, op zoek naar robben, zeehonden, dolfijnen en wellicht zelfs walvis. Wij doen daar niet aan mee, slapen wat uit, ontbijten uitgebreid en gaan de stad wat verkennen. We lopen langs de zeekant, kijken op de Jetty, zien een wielertocht eindigen en komen bij een parkje waar dames van de Himba-stam in traditioneel kostuum zitten. Dit is in hun geval een lendelap en de haren met modder tot dikke strengen gevlochten. Zodra deze je in het zicht krijgen proberen ze je te bewegen om wat te kopen of geld te geven voor een foto met een baby. Het is ons allemaal iets te agressief en verlaten ze. We bezoeken het plaatselijke museum, dit is echt een aanrader, een erg diverse collectie die een mooi inzicht geeft over de natuur en de historie van Swakopmund en ver daaromheen. Daarna nog wat winkels bekeken en toen lekker naar het huisje. Even wat aan het blog doen. De was is ook weer terug, deze kan allemaal weer netjes ingepakt worden, na morgen vier nachten in een tent en daarna in een lodge, daarna weer in tenten. Hopelijk hebben we in de lodge weer even tijd voor deze blog, kunnen dat echter niet beloven.

In de avond nog lekker iets gegeten en vervolgen weer naar het huisje. Voor vandaag niet veel meer te melden. Foto’s plaatsen zijn we nog niet aan toe gekomen, het ontbreekt gewoon aan tijd. Leuk voor ons, jammer voor de thuisblijvers. Het is tegen tienen, we zoeken het mandje op, morgen vertrekken we om 7:45 met de truck

Volendam in het township

Toen we wilden gaan slapen vonden de zebra’s dat het veilig was, er stonden tientallen bij de waterplaats, daar hebben we dus eerst enige tijd naar liggen te kijken, zo vanuit de slaapzak. We zijn toch eigenlijk maar bevoorrecht om dit soort dingen te kunnen meemaken. De nacht is wat onrustig, er komen groepen zebra’s van diverse kanten en ze communiceren door een soort fluiten.

Om 5:30 haalt Boesman ons in een truck met vierwielaandrijving op. Het wordt een rit met hier en daar uitstappen, veel uitleggen en een stukje over een van de laatste zandduinen in dat gebied. Boesman is een bijnaam, de man is eigenlijk onderwijzer, heeft geld verdient met de verkoop van verzekeringen, was dat zat, kocht een farm waar geen leven meer in zat voor een appel en een ei, en gaf de grond terug aan de natuur. Hij verwijderde alle hekken en sloot wegen af. Nu heeft hij een groot stuk natuur waar hij over waakt en waar hij toeristen mee laat kennis maken.

Het wordt een erg interessant en divers geheel, uitleg over de ontstaansgeschiedenis, de dieren, een stuk uitleg over de opbouw van het leven in de woestijn, wat wel en niet te doen als je in een woestijn gestrand bent, aanschouwelijk gemaakt met en door het zand. Zijn theorie: regen is slecht en zandstormen goed voor de woestijn. Regen zorgt voor de uitbundige groei van grassen, een beetje gras is goed, maar te veel legt de zandbodem vast en een woestijn heeft levend zand nodig. Een goede zandstorm verstikt het teveel aan gras. Tegenwoordig zijn er te veel regenbuien en te weinig zandstormen. Wat er ook te weinig is, is tijd, deze vliegt om en voor we er erg in hebben worden we alweer op de campsite afgeleverd.

Volgens afspraak hebben wij gezorgd dat de tenten leeg waren en Bazz heeft deze allemaal afgebroken en opgeruimd. We ontbijten en gaan op weg naar de beschaving. Dit echter met diverse stops. De eerste is op de Steenbokskeerkring, de hoogste breedtegraad op het Zuidelijk halfrond waar de zon echt loodrecht boven je kan staan. Hier wordt een groepsfoto gemaakt. Na diverse andere fotostop’s gaan we de leegte in, wederom eindeloze zandvlaktes met niets, totdat we uitkomen bij Walvisbaai, vanuit hier een weg langs de kust omhoog naar Swakopmund, een grote en relatief bruisende stad. Hier komen we omstreeks 13:30 aan. Onderkomen hier zijn huisjes en daar treffen we het mee. Tweepersoons met een zee van ruimte. Douchen, lunchen en even rondkijken voordat we om 15:00 een bezoek aan een Township brengen. We gaan met een groepje van 13 man in een busje, een local leidt ons rond en vertelt iets over het ontstaan tijdens de apartheid. Het was niet alleen blank en zwart, maar ook nog een in stammen verdeeld, waarbij de ene net iets meer kreeg dan de andere om verschil en dus onderlinge afgunst te bewerkstelligen. Bezoek van een lokaal marktje, alleen de goederen mogen op de foto, een Volendam moment als we bij een Herero dame in klederdracht gaan kijken en zeker als ook 3 dames uit het gezelschap zo uitgedost worden.

Het wordt later beter als we een centrum bezoeken waar kinderen opgevangen en bezig gehouden worden zodat de moeders zich kunnen ontwikkelen of zorgen voor meer inkomsten door kunstvoorwerpjes te maken die ook daar verkocht worden. De excursie sluit af in een restaurantje waar we aan rupsen, vetballen, wilde spinazie en een soort maïspap gaan. Ook een thuis gebrouwen “biertje” staat op het programma, gelukkig hebben ze ook echt bier zodat alles ook weggespoeld kan worden. Daar eindigt de excursie, onze dag is echter nog niet ten einde. De hapjes in het restaurant waren zeker niet vullend en wij laten ons dan ook samen met nog een stel afzetten bij een hotel waar ook een brouwerij in gevestigd is. Helaas voor ons is er alleen plaats aan de bar met ruim uitzicht op twee tv-schermen afgestemd op een sportkanaal. De mannelijke helft van het stel is een fanatieke Ajax-supporter en weet nog niet van de nederlaag. Hij wil eigenlijk morgen de wedstrijd gaan zien, maar die begint nu op de schermen. We zitten daar dus 90 minuten en maken zijn verdriet mee. Na de wedstrijd naar het huisjespark terug, we willen een taxi bestellen, het is echter Afrika dag en er is geen taxi te krijgen. We worden in een busje van het hotel netjes voor onze deur afgezet.

Zand en taart happen

Lekker geslapen, maar erg vroeg op. Anneke staat al om 5 uur onder de douche. De reden van dit is dat we tussen twee hekken in zitten, we zitten al in het Sossusvlei gebied, maar het hek van de camping gaat pas om 5:30 los en iedereen wil eigenlijk vooraan staan om als eerst bij duin 45 aan te komen. Iedereen is op tijd, we hebben een hard koekje met thee op, dus de maag is niet geheel leeg voor de aanstaande inspanning. Duin 45 is een zandheuvel van 5 miljoen jaar oud oranjerood zand en is 170 meter hoog. De attractie is deze te beklimmen en vanaf daar de zonsopgang mee te maken.

We zijn zeker niet de eerste, maar zeker niet de laatste, een rij mensen werkt zich in ganzenpas naar boven. Je loopt op de kruin van het duin in een soort processie naar boven, inhalen is bijna niet mogelijk, je stapt in het spoor van je voorganger en zakt dan nog steeds bij ieders stap naar beneden. Ondanks het vroege uur doen we de beklimming op blote voeten, dat scheelt het vollopen van schoenen of verliezen van flipflops. Het is koel aan de voeten. Halverwege de heuvel vind ik het genoeg en ga in het zand zitten. Ik kan verklappen dat de zon op zijn normale manier opkwam, dit keer wel geëscorteerd door diverse luchtballonen. Na dit feest weer terug naar Anneke die nog veel lager zit. Dan naar beneden, het laatste stukje via de zijkant van het duin, je zakt er tot halverwege de knieën in weg. Bij de truck heeft men niet stil gezeten en staat het ontbijt klaar.

Volgende stop is de Dodevlei, een dode vallei. We worden daar met 4-wheel drives heengebracht, het zand is ruim te los om dat met de truck te doen. Ook daar weer een stukje door het mulle zand sjokken, tot we bij de vallei zijn. Een onwerkelijk witte bodem met dode bomen die allemaal zwart zijn. Er leeft hier niets, water bereikt de vallei niet daar deze met een duin afgesloten is, de zon brandt alles dood, stuk en zwart. Zoals gezegd surrealistisch.

Tegen het middag uur zijn we weer terug bij de truck en gaan we retour campsite. Tenten leeghalen en opruimen, lunchen en weer instappen. Om 14:00 vertrek richting Solitaire, alwaar we de wereldberoemde Apfelstrudel eten. Solitaire is bekend geworden door een boek van Thomas van der Lee, hij kwam bij een tankstation die door enkele mannen gerund werd, besloot daar wat te blijven en startte wat activiteiten op, een bakkerij, een lodge etc., er kwamen steeds meer mensen, een vermelding in Lonley Planet en vervolgens was Solitaire een cult plaats. We kunnen ook dit afstrepen. Koffie en appelgebak in Solitaire, we staan vanaf nu op de kaart.

Volgende stop is een kleine campsite, die van Boesman. Boesman is een legende in Namibië, hij zet zich in voor het behoud van natuur met de nadruk op de woestijn. We zetten de tent op de rand van het plaatsje en hebben een prachtig uitzicht over de graslanden onder ons met daarin de waterplaats. Na het eten blijven we gewoonte getrouw nog even hangen om de dag en de rest van de wereld nog even door nemen. We verbazen ons over de grote krekels die dom rondbanjeren en welk nut die dingen nu weer hebben totdat we wat gefluit horen. Dit blijken de zebra’s te zijn in de buurt van de waterplaats. Met een klein groepje gaan we die kant op, maar er komt een truck met aanhanger aan denderen, de zebra’s vinden daar blijkbaar weinig aan en vertrekken naar veilige afstand. De eigenaar van de truck blijkt Boesman zelf te zijn, ook daar kleppen we nog even mee en gaan dan echt naar bed. Of dat ook lukt horen we morgen

Een kasteel in de woestijn

Deze nacht was weer mooi, alleen jammer dat de wind opstak en bleef en van de muggen die kwamen toen de wind eindelijk was gaan liggen. We ruimen de slaapplek op en hebben nog tijd genoeg voor het ontbijt. We gaan een stukje lopen en de honden besluiten om mee te gaan. Er is een grote cattletruck gekomen en die laadt een deel van de schapen. Het is een typisch Afrikaans plaatje, een vlezige blanke man die toezicht houdt en te veel donkere mannen die allemaal niets of iets onduidelijks doen, maar uiteindelijk is de klus toch klaar.

Na het ontbijt even door naar Duwisib Castle, een kasteel gebouwd door een Duitse majoor voor zijn rijke Amerikaanse vrouw, de bouw nam twee jaar in beslag, wat kort is omdat bijna alle materialen en vaklieden van buiten Namibië kwamen. We rijden een stukje terug om de weg weer op te pakken. De omgeving is groen en we zien dan ook veel beesten, nieuw zijn de bergzebra’s, deze komen in grote groepen voor, eerst ver weg tot we ze bijna aan de rand van de weg treffen. Opeens ontstaat er opwinding in de bus: Er is een giraffe gespot. Dit is ook vrij bijzonder volgens Bazz. De reis begint dus steeds beter te worden in opzicht van dieren.

De lunch wordt genuttigd bij een waterplaats, hier zitten wij min of meer opgesloten en lopen de wilde paarden om ons heen. We rijden nog een klein stukje en zijn vervolgens in Sesriem. We zetten het tentje onder enkele van de spaarzame bomen. Als de tent staat horen we dat we bij de buren staan en dat we moeten verkassen als daar ook daadwerkelijk mensen voor komen. We hebben hier een stopcontact voor de gehele groep. Er is een klein zwembadje en een heel groot kantine gebouw met een barretje en de receptie. Dit is allemaal nieuw, er is zelfs een winkeltje. De staat investeert in de toeristen !

We bezoeken Sesriem canyon, lopen daar wat rond en dan is het alweer avond. Smakelijk eten, we hebben echt geluk met de kok, vandaag een roastbeef, aardappelen die eerst kruimig gekookt, gekruid en met bloem bestoven en daarna in olie gefrituurd zijn, wortel met kaneel, sperziebonen en lekker sausje. De afwas wordt gezamenlijk aangepakt en wat later blijft de harde kern bij het kampvuur achter. Morgenvroeg op, de truck vertrekt om 5:25 en wacht niet op mensen die te laat uit hun bed komen.

Het asfalt voorbij

Betta is de bestemming voor vandaag. Ontbijt in het hotel, we vertrekken niet echt op tijd, de uiteindelijke bestemming is uiteindelijk Sesriem, maar dat is eigenlijk te ver voor een dag, vandaar de “tussenstop”. Om 9:30 de truck in, door naar de Spar en daar nog wat inkopen doen, bij de campsites waar we heen gaan is niets te krijgen. We slaan dus wat wijn, bier, cola en een hartversterkertje in. Biertje om het stof van de reis weg te spoelen, bij het eten drinken we een wijntje en bij het kampvuur heb je wel trek in wat sterkers. Het is afzien dat trekken door donker Afrika.

Stukje buiten Luderitz draait de truck een gravelweg op en spreekt Bazz: zo dat was het laatste asfalt voor 3 dagen. De rest rijden we over gravel en dirtroads. Dat klink erger dan het is, weliswaar trilt de truck te erg om bijvoorbeeld te schrijven of te tikken, maar het is zeker niet zo erg dat je vullingen uit je kiezen trillen. Het uitzicht veranderd steeds, van zand naar rots naar stenig naar leeg naar groener. En met het groener komen ook de beesten, wij hebben al diverse malen spies en springbokken, maar nu wordt er ook regelmatig gestopt voor andere beesten, wilde paarden, een blinde singvalk, spitsbokken, struisvogels. De republikeinswever maakt hangende nesten waar ze met velen in wonen en nestelen, het nest wordt half zo groot als een boom, gebeurt dus ook wel dat de takken het niet meer houden en het nest valt. Erg speciaal was het zien van een zwarte arend, die had de reisleider, Bazz ook slechts eenmaal gezien 11 jaar geleden.

De lunch wordt weer ergens onderweg genuttigd, en in de middag draaien we Betta binnen, dit is dus een boerderij met een overslag voor koeien en schapen, deze huizen in kralen naast het huis. We worden enthousiast begroet door enkele honden, twee hazewinds en een kolossaal beest van voor ons onbestemde makelij, zeker 80 cm schofthoogte. Daarnaast is er een klein winkeltje voor de basale dagelijkse behoeftes enkele huisjes en een campsite. Dit moet je als volgt zien, een overkapping waar een auto onder kan staan, een plek om te koken (vuurplaats en sink) en een plek waar je je stoeltje uit de wind kan neerzetten, want waaien wil het hier wel. De boer heeft dan ook een leuke windmolen gebouwd, deze is hoorbaar aan het werk. We besluiten de tent in zijn zak te laten en onze matjes uit te rollen op de overkapping. We slapen dus weer onder de blote hemel bewaakt door de honden die in de tussentijd goede maatjes zijn met iedereen uit de groep.

Diamonds are for ever ??

Vandaag naar het Sperrgebiet, een 26.000 vierkante km groot gebied dat eigenlijk niet toegankelijk is voor particulieren. We hebben deze excursie al in Nederland moeten regelen, men wilde daar zelfs paspoortkopietjes voor hebben. Het is tegenwoordig een nationaal park, maar er werden en worden nog steeds diamanten in gedolven. De diamanten zijn vanuit zee hier terecht gekomen. Diamanten worden gevormd in stollingsgesteente, Kimberliet. In het geval van het Sperrgebiet is er schijnbaar een zone met Kimberliet op de zeebodem vrijgekomen en zijn de diamanten hier uit geërodeerd.Dit heeft geresulteerd in vrij kleine maar wel zuivere diamanten. Er komen relatief weinig defecten in voor. Kortom geld waard en toen iemand dan ook per ongeluk diamanten vond was het hek van de dam, een echte diamondrush. Overal kleine stukjes land waar iemand het alleenrecht op had, Toen er uiteindelijk een vallei gevonden werd waar de diamanten echt zo voor het oprapen lagen was de naam van dit gebied ook echt gevestigd. De Duitsers vestigden een monopoly, wat naderhand door de Engelsen overgenomen werd. Er ontstonden complete stadjes, er werd infrastructuur gebouwd, allemaal lang (begin 1900) geleden. Nu zijn de “rijke” gebieden uitgeput en wordt het land weer teruggegeven aan de natuur.De excursie gaat naar de oude stadjes, dwars door de woestenij, bergen, rotsen en zandduinen. Deze duinen gaan daar ook gezellig aan de wandel en zo komt het regelmatig voor dat we van de gebaande weg moeten omdat deze tijdelijk door een duin in beslag genomen is.Er is best veel te zien, de gids benoemd plant, dier en plaats en geeft een overzicht van de gebeurtenissen en technieken bij deze winning. We zien oude waterbronnen, dit water werd met een smalspoor naar de kust en vandaar via een kustspoor naar de diverse nederzettingen getransporteerd, we zien oude stadjes, sommige nog met huizen, sommige met alleen de fundamenten, Als de winning ergens anders heen ging verhuisden de huizen ook. Leuk detail we komen diverse kegelbanen tegen. Schooltjes en zelfs een Bahn Hoff. Een mooie excursie die de gehele dag duurt. We sluiten af met een bezoek aan een Arch aan de kust, deze wordt echter door mist omhuld. Desondanks beklimmen we deze om een blik op de kolkende zee onder ons te werpen. Daarna tijd om terug te gaan, meer dan 100 kilometer over dirtroads. De zon brandt en ik hou de ogen niet langer open en dut lekker in. We melden ons af bij de bewaking en worden weer bij het hotel afgezet.

Wederom lekker douchen en daarna met de bus naar een ander hotel waar een buffet staat te wachten, verse vis en mosselen, roast lam band beef, en de specialiteit tong (en dus niet de vis) Voorlopig laatste nacht in een echt bed, we gaan 3 nachten de outback in

Taart en oude auto's

Fishriver Canyon is de locatie en Luderitz is de bestemming. Is een best een stukje rijden, de lunch wordt onderweg op een parkeerplaatsje bereid.We hebben vandaag dus een jarige job en dus stoppen we buiten Fishriver Canyon bij Hobas, een soort van mancave volgens Bazz. Speciaal de toiletten worden aanbevolen!? Blijkt een groot cafe/winkel/lodge te zijn, vol gestapeld met oude auto's, compleet of in onderdelen en gereedschappen.In het midden een bar met............een echte koffiemechaniek. Voor de jarige is er een taart geregeld. Na het lang zal ze leven wordt de taart aangesneden en zitten we allemaal aan gebak met koffie of thee. Als kers op de taart is er Wifi dus ook alle nieuws, whatsapp, mail en andere levensbehoeftes binnen gehaald.Na dit onderhoud weer in de bus en rijden, zoals gezegd onderweg een stop aan de kant van de weg, naast een spoorweg, de keuken wordt neergezet, twee grote metalen inklaptafels, en we eten daar een broodje. Daarna weer door. Het is een trip die uiteindelijk door zandvlaktes gaat. Landschap is toch wel afwisselend, maar de trip duurt wel even.De spoorweg blijven we tegenkomen maar volgens Bazz gaan er geen treinen meer naar Luderitz, we zien uiteindelijk dat hij gelijk heeft. Enkele kilometers voor dat we het plaatsje zien worden de rails door complete zandduinen overwoekerd.

Luderitz is eigenlijk een slapend stadje, er is een haven, wat visserij, een nieuwe nog niet in gebruik zijnde overslag voor zinkerts en diamant mijnen, maar dat komt morgen.Stadje is geheel Duits met straatnamen als Goringstrasse, gebouwen met daarop Tanzhalle. Je kunt hier op diverse plekken ook met Duits terecht ondanks dat het al sinds 1918 of zo niet meer in Duitse handen is. Heel apart. Voordat we richting hotel gaan eerst langs het restaurant, er blijken maar enkele knappe tenten aanwezig te zijn. De keuken kan echter een grote groep niet meteen aan, dus doen we nu reeds de bestelling. Keuze is simpel, visserij dus verse vis, mosselen, oesters en garnalen. Zeg maar een Namibisch/Duitse variant van een plateau de fruits de mer.

Hotel doet is simpel, we zitten op de tweede etage, er is geen lift. Sjouwen met de koffers dus maar. De douche maakt alles goed en schoon. Tsja en voor de rest, wat tikken en wat stukjes plaatsen. Stukjes tikken is best lastig, de dagen zitten vol, het is omstreeks 17:30 donker en voor die tijd zijn we meestal bezig met die dingen waar we hier voor komen, genieten van de omgeving. Daarnaast hebben we in het algemeen heel beperkt stroom en zelden internet. We zijn dus afhankelijk van hotels. Dit stukje wordt in Swakopmund getikt, ik loop nu bijna 6 dagen achter. Maar terug naar Luderitz, het eten is uitstekend, de wijn smaakt goed en het barretje in het hotel sluit om 22:00. Oogjes dicht en slaap zacht. Morgen gaan we het Sperrgebiet in